Sloppenwijk Ittikampadu

Langs de kant van de weg, een eindje buiten de bebouwde kom, staan een paar hutjes van palmbladeren bij elkaar. Hier stoppen we en begroeten de mensen. Ze zijn blij ons te zien. Een paar matjes worden gepakt, zodat iedereen kan zitten.

 

Als iedereen er is beginnen we met gebed en zingen we met elkaar. Daarna mogen we hen op eenvoudige wijze vertellen uit Gods Woord. De mensen drinken de woorden in. De meesten zijn opgegroeid met het hindoeïsme en weten niets van de Levende God.

 

Ondertussen zijn ze het gewend dat we elke week komen. Maar in het begin was dit echt nieuw voor hen. Elke week een bijeenkomst, iemand die aandacht voor hen heeft en hulp biedt. Dat was voor hen erg ongewoon. Ze zijn eraan gewend dat de meeste mensen met een boog om hen heen lopen en niets met hen te maken willen hebben. In de samenleving worden ze gezien als kastelozen en tellen ze eigenlijk niet mee. Maar nu mogen ze horen dat God iedereen gemaakt heeft en dat voor hem alle mensen gelijk zijn, rijk of arm. Hij kwam om zondaren zalig te maken en dan maakt het niet uit of we in een paleis wonen of in een sloppenwijk. We hopen dat de Heere hun harten wil vernieuwen, zodat er licht mag komen in hun harten.