Andrea en Miranda

In februari 2018 zijn Miranda en Andrea van de werkgroep naar India geweest. Hieronder volgt de blog die ze tijdens hun reis hebben bijgehouden.

6 maart ’18
Deze dag staat in het teken van afscheid nemen. Vandaag is het koffers pakken, nog de laatste dingen afronden  en afscheid nemen van de mensen die we hebben leren. Morgenochtend hopen we vroeg te vertrekken.

5 maart ’18
Naar deze dag is lang uitgekeken. Vandaag is de kerk officieel geopend! We zijn erg dankbaar dat we dit tijdens ons bezoek mee konden maken. De eer was aan ons om “het lintje” door te knippen. Na de opening was er nog een kerkdienst. Verschillende voorgangers gaven een korte meditatie, gingen voor in gebed of zongen. Wij stelden ons kort voor en zongen Psalm 146: 1 , 3 en 8 en een lied wat gaat over het Levende Brood. Na afloop van het officiële gedeelte was er nog een gezamenlijke maaltijd. We zijn dankbaar dat de kerk gebouwd is, alleen de laatste dingen moeten nog afgewerkt worden. Ook moet de kerk nog ingericht worden. Wilt u uw bijdrage leveren om de kerk verder in te kunnen richten?

4 maart ’18 
’s Morgens bezochten we de kerk in Bapatla waar we onze eerste zondag ook de dienst bijwoonden. ’s Middags kwamen de kinderen van de zondagsschool uit Bapatla. Deze zondag ontvingen zij hun schoolpakketje. Ze wisten dat ze wat kregen, iedereen werd verzameld. Er waren bijna twee keer zoveel kinderen als normaal. Ze namen blij hun schoolpakketje in ontvangst! Hopelijk blijven deze kinderen allemaal komen..

Het was de bedoeling om vandaag de sloppenwijk in Chandolu te bezoeken. Vorige week werd Prempaul echter weer gewaarschuwd niet meer te komen. Voor de veiligheid bleven wij thuis. Prempaul bezocht allen de eerste plaats in Chandolu en vroeg de kinderen van de tweede plaats voortaan naar de eerste bijeenkomst te komen. Bid u mee zodat het werk in deze plaats door kan gaan?

2 maart ’18
Vandaag wachtten er nog drie sloppenwijken waar we nog niet geweest waren. Met een afgeladen autoriksja vertrokken we naar Ponnur. Ook hier waren we al vroeg om de aandacht niet teveel te vestigen op onze komst.  De mensen vanuit Nidubrolu kwamen vandaag ook naar Ponnur, omdat daar de ruimte beperkt is en het naast een doorgaande weg is. Nadat iedereen een plaatsje gevonden had begon Prempaul met gebed en zongen we enkele liederen. Na de Bijbelvertelling deelden we matten, dekens, rijst, zeep en mutsjes uit. Sommige kinderen gaan ook naar school, zij kregen een schoolpakket. De dankbaarheid was van de gezichten te lezen. De kinderen dromden om ons heen, sloegen de armen om ons heen of waren al blij dat ze een pink van ons vast konden houden. We werden door de hele groep uitgezwaaid en vertrokken naar de volgende plaats.

In Ittikampadu aangekomen namen we plaats op een paar matten en begonnen we ook hier met gebed en gezang. We zongen voor hen nog een paar Nederlandse liederen. Deze sloppenwijk was op het platteland. De mensen waren erg blij ons te zien en reageerden enthousiast. De kinderen in deze plaats gaan niet naar school maar kregen een leitje en een krijtje zodat ze toch de mogelijkheid hebben wat te oefenen. Na de bijeenkomst deelden we ook hier de producten uit.

In Nidubrolu waren nog enkele gezinnen achter gebleven die niet de mogelijkheid hadden naar Ponnur te komen. In deze plaats werd vandaag geen bijeenkomst gehouden. We brachten alleen nog wat spullen. Inmiddels was er een en al bedrijvigheid op straat dus deelden we de producten vanuit de riksja uit.

26 februari – 1 maart ’18
Inmiddels is het al even geleden dat we in onze blog geschreven hebben, we hebben de laatste dagen af en toe te maken gehad met stroomuitval en de temperaturen lopen steeds meer op. We mogen blij zijn dat het in huis niet warmer dan 30 graden wordt. We moeten ervoor zorgen dat we voor tien uur zoveel mogelijk gedaan hebben. De afgelopen dagen hebben we daarom ook rustig aan gedaan. Deze dagen hebben we vooral inkopen voor de verkooptafel gedaan, winkelen kost hier ook veel meer tijd dan in Nederland..
Donderdag gingen we naar de Bethany colony. Hier woonden vroeger de mensen met lepra en kregen daar een plaats waar ze de mogelijkheid hadden om zelfvoorzienend te zijn. Inmiddels zijn er maar weinig mensen mee die lepra hebben, maar er ligt nog een bepaalde stempel op dit gebied.

25 februari ’18
Onze bestemmingen voor vandaag lagen wat verder van huis, dus gingen we op pad met de auto. We hebben de zondagsscholen Nandivelugu en Dugirala bezocht. We werden hartelijk ontvangen door de leiders van de zondagschool. In deze gemeenten worden de zondagsscholen geleid door gemeenteleden. Prempaul bezoekt deze plaatsen regelmatig en zorgt voor de materialen van de zondagsschool. Prempaul oefende met de kinderen het lied “Lees je Bijbel, bid elke dag” in het Engels en Telegu, waarna wij het voor de kinderen in het Nederlands zongen. Nadat de zondagsschool was afgelopen deelden wij de gesponsorde schoolpakketjes uit aan de kinderen. We gingen verder naar Dugirala waar een soortgelijk programma werd gevolgd. Daarna verbleven we die middag bij familie van Prempaul. Er was een grote gastvrijheid, niets was hen teveel. Op de terugweg bezocht Prempaul nog de sloppenwijk in Chandolu waar hij nog een zondagsschool leidde. Wij gingen door naar huis waar later in de middag de zondagsschool kinderen van Bapatla op ons wachtten.

24 februari ’18
‘De morgenstond heeft goud in de mond.’ Zo was het ook toen wij vanmorgen naar de sloppenwijk in Bapatla gingen. Om te voorkomen dat ons bezoek in de sloppenwijk teveel de aandacht trok, gingen we vroeger dan anders op pad. Gisterenavond is Prempaul er nog geweest om de tijd door te geven. Ze vertelden trots dat ze voor ons de vuilnisbelt schoon hadden gemaakt. Bij aankomst gingen we zo snel mogelijk van de openbare weg af, en namen we plaats op de matten die klaar lagen. De mensen zongen eerst nog enkele liederen, waarna ook wij in het Nederlands iets voor hen zongen. Na een gezamenlijk gebed vertelde Prempaul een Bijbelverhaal. De mensen luisterden vol aandacht! Aan het einde van de bijeenkomst mochten we de gesponsorde producten uitdelen. Wat betekend dit veel voor de mensen, om stil van te worden… Er waren zelfs jonge kinderen, die geen ouders en familie hebben, zoals het jongetje op de foto die blij de spullen in ontvangst neemt. Verschillende mannen spraken namens hun gezin nog een woord van dank, de ontroering was van hun gezichten te lezen. Als laatste kregen ze zoals gewoonlijk nog wat fruit. We verlieten de enorm uitgestrekte vuilnisbelt, waar de mensen vechten voor hun bestaan…

 

 

23 februari ’18
Vandaag wachtte ons een drukke dag. In Kantakapalem wordt druk gebouwd aan de kerk. Gisteren zijn de ijzeren raamwerken voor de kerk geleverd, zodat wij ze vandaag konden schuren en schoonmaken. In de warme zon gingen we enthousiast aan het werk. Het is fijn om op deze wijze ook een bijdragen te kunnen leveren aan de bouw van de kerk. In deze kerk hoopt Prempaul ieder week voor te gaan. Bij leven en welzijn zal de kerk op 5 maart geopend worden! Voor de inrichting zijn er nog wel materialen nodig, zoals stoelen, zitmatten en geluidsinstallatie. Voor deze inrichting is nog een bedrag nodig van ongeveer €800,00. Helpt u mee, zodat deze kerk al snel in gebruik genomen kan worden? Zodat de mensen in deze plaats, na vele jaren, weer naar de kerk kunnen gaan.

22 februari ’18
De wekker ging al vroeg, vandaag stond er weer een ontmoeting gepland met een sponsorkind van Woord en Daad. We moesten hiervoor zo’n anderhalf uur reizen. Tijdens deze rit werden we opnieuw stilgezet bij de vele verschillen van de leefwijze hier en die in Nederland. We kwamen vooral door gebieden van akkerbouw. Er werd voor de ergste hitte begon hard gewerkt op de rijstvelden. We verbaasden ons over het vele werk wat er achter zo’n pak rijst zit. De rijst wordt zodra deze voldoende gegroeid is, op hopen gelegd om te drogen. Als de rijst droog is worden ze uitgelegd in een cirkel, de rijst wordt van de stengels geperst waarna de stengels worden uitgeschud. Het afval wordt opgeladen en is voor de dieren. Zo zagen we ook velden met katoen, tabak, peper etc.  En dan nog te bedenken dat de meeste winst voor de handelaar is terwijl deze het minste werk verricht.  Hoe gedachteloos kopen wij onze producten zonder het besef van het vele werk wat er aan vooraf ging?

’s Avonds werden de spullen van de gehouden actie geleverd. Het huis lijkt wat op een pakhuis met alle dekens, matten etc. Aanstaand weekend beginnen we met het uitdelen van de producten.

20 februari ’18
Vandaag hebben we een sponsorkind van Woord en Daad bezocht, we gingen er met de autoriksja heen en genoten van de mooie natuur en omgeving, er was genoeg te zien!

19 februari ’18
Vanmorgen lagen er eerst wat huishoudelijke taken te wachten en moesten we ook nog wat boodschapjes doen in het dorp. Na het middag eten hebben we de ontspanning opgezocht aan het strand bij Bapatla, heerlijk!

18 februari ’18
Vandaag is het zondag, om half 11 vertrokken we op de motor naar de kerk, dit keer gaf het nog meer passen en meten want met een sari aan moesten we in amazone zit op de motor. Al van ver was de kerk te horen aan het gedreun, geklap en gezang. We vroegen ons af waarom er nog een microfoon nodig was in zo’n kleine kerk, maar de boxen hingen meer buiten dan binnen de kerk.  De kerk zag er anders uit dan wij gewend zijn, een bladerdak en verder alles van zeil. De kerk was versierd met allerlei gekleurde slingers.

Bij thuiskomst uit de kerk stonden de kinderen van de zondagsschool al bij het hek te wachten. Nadat wij gegeten hadden begon de zondagsschool. Alle kinderen zaten netjes op een zeil, ze deden nog extra hun best omdat wij er waren, al keken ze soms behoorlijk scheel naar ons. Onder het zingen kwamen er nog meer kinderen. De kinderen genoten zichtbaar, het straalde van hun gezichten af. Na het zingen werd er met de kinderen gebeden en vertelde Prempaul een verhaal over Daniël.  Hierna deden we met de kinderen een memo spel. Met glunderende gezichten gingen ze nog met ons op de foto. Ze kregen wat lekkers en gingen na een enthousiaste groet weer naar huis.

 

17 februari’18
Vandaag gingen we het centrum van Bapatla in. Hiervoor moesten we wel Indiaas gekleed gaan, want met een lange rok op de motor is geen succes en hier erg onfatsoenlijk. Nadat we onze dress hadden aangetrokken begon onze rit op de motor, met wat passen en meten pasten we er met z’n drieën op, een helm dragen ze hier niet.  Het leek wel of we in een mierenhoop belanden, alles krioelde door elkaar; motors, fietsers, voetgangers, bussen, autoriksja’s, fietsriksja’s.  In het centrum aangekomen bleken de meeste winkels gesloten te zijn omdat er een inspectie verwacht werd. Gelukkig was er ook nog een zijingang, want verkopen aan een paar blanken wilden ze natuurlijk wel. We deden naar de Indiase gewoonte de schoenen bij de deur uit en gingen in de winkel in kleermakerszit op de grond zitten. De verkopers haalden van alles voor de dag. Na wat tolken, wikken en wegen hadden we al snel onze keuze gemaakt.  Daarna volgde de kleermaker, hij nam alle maten op en zorgt er voor dat we deze week onze, op maat gemaakte, sari’s op kunnen halen.

 

16 februari ’18

Vanmorgen zouden we eerst lekker uitslapen om bij te komen van de reis. Om een uur of zes begonnen de eerste geluiden van de omgeving al tot ons door te dringen. Het getoeter van de langs komende auto’s en het slaan van de was. We draaiden ons eerst maar weer lekker om en sliepen nog een poosje verder. Nadat we uitgeslapen waren was Alice al druk bezig met de was. We genoten nog even van de omgeving, vooral op het dak hadden we een mooi uitzicht op de omgeving. We deden deze dag rustig aan. Om nog verder in de Indiase cultuur te duiken, hebben we ’s avonds de sari’s aangetrokken. Het voelde wel wat ongemakkelijk, maar het gaf een hoop lol.

 

14-15 februari ’18

De wekkers gingen vanmorgen al vroeg. Op Schiphol vonden we elkaar al snel en namen we afscheid van onze familie. De reis ging toen echt beginnen! Inchecken, douane, alles volgde elkaar snel op en even later zaten we keurig op tijd in het vliegtuig. Een lange zit lag nog voor ons..
Om ongeveer 00.30u (NL tijd 20.00u) landen we in Mumbai, de volgende vlucht vertrok om 2.55u. We dachten dat we pas door de douane moesten in Chennai maar dat bleek niet het geval te zijn. Opschieten dus, een lange rij stond voor ons. Met wat Engels gestuntel drongen we voor in de rij wat verschillende boze gezichten opleverde. Het was al 01.30u en om 02.10u moesten we bij de gate zijn. De douane begreep onze haast en stelden geen lastige vragen, en kregen we de stempels dat we legaal in India mogen verblijven. Na onze koffer gevonden te hebben begon het weer van voor af aan, koffers wegbrengen en de controle van onszelf en onze handbagage. We zaten gelukkig nog op tijd in het vliegtuig. Deze vlucht was niet zo’n lange zit, om ongeveer 05.00u landen we in Chennai. Eenmaal buiten werden we direct ondergedompeld in de Indiase cultuur, tal van taxichauffeurs boden hun diensten aan of wezen ons waar we een taxi konden bellen. Na wat zoeken vonden we Prempaul en werden we met de taxi naar het hotel gebracht. Dit was al een belevenis op zich, we waren blij dat we zelf niet hoefden te rijden. Eenmaal in het hotel gingen we eerst een paar uurtjes slapen, we waren hard toe aan wat rust.

Om 11.00u kwamen we uit bed en gingen we aan ons eerste Indiase gerecht beginnen, Prempaul zorgde er voor dat het niet te pittig werd, gelukkig 😉 We verlieten ons hotel en gingen naar het station, waar ons de volgende lange zit wachtte. We moesten nog zes uur treinen naar Bapatla. Om de minuut schrokken we weer wakker van het geroep “koppie tea, koppie tea” “tomatosoep, tomatosoep” “mangojuice, mangojuice” “water, water”.

Om 20.00u kwamen we aan in Bapatla waar we hartelijk werden ontvangen door de vader en broer van Prempaul, met een prachtige bloemenketting. In de Indiase auto, de riskja, werden we naar het huis van Prempaul en Alice gebracht waar Alice op ons wachtte. We waren blij dat we eindelijk op onze bestemming waren aangekomen. Nadat we ons wat gesetteld hadden genoten we van een kopje soep en gingen we uitgeput naar bed.

Intro

Vanaf 14 februari tot 8 maart hopen Andrea en Miranda, twee werkgroepleden, te verblijven in huize Pulipati. Zij zullen een kijkje nemen in het werk van de Living Bread Foundation. In deze tijd hopen zij een blog bij te houden over al hun ervaringen en indrukken. Tijdens dit verblijf willen ze gesponsorde producten uitdelen in India.