Kees en Jacqueline

Voor de vierde keer zijn we op bezoek geweest bij de familie Pulipati. Nadat we onze tickets geboekt hadden leek het nog zo lang te duren, maar eigenlijk is het omgevlogen en konden we opnieuw onze koffers pakken om naar India te gaan. Na een veilige reis kwamen we aan in Chennai waar Prempaul en zijn broer op ons wachten. De volgende dag reisden we 6 uur lang in de trein richting Bapatla. Daar kregen we een warm welkom van Alice, de kinderen en de ouders van Prempaul met prachtige bloemenkettingen.

Eenmaal in het huis aangekomen was er een moment om gezellig met elkaar wat te drinken, al hadden de kinderen niet heel veel geduld hiervoor. De koffers hadden grote aantrekkingskracht, dus die hebben we maar gelijk uitgepakt. Wat een blijde gezichten bij het zien van alle spullen/cadeautjes en lekkers die tevoorschijn kwamen.

Het Indiase leven wende snel en al gauw draaiden we weer mee in het dagelijkse ritme, zodat het voor ons voelde alsof we niet weg waren geweest. Het schoolwerk van de kinderen vraagt veel tijd en aandacht. In de ochtend is er de Nederlandse les die Alice geeft en uit school een stapel huiswerk van de Indiase school, waar we graag bij hielpen.

Zoveel als mogelijk was ging ik mee met Prempaul in al het werk wat hij doet. Op zaterdagmiddag de bijbelclub en daarna naar de kerk om de voorbereidingsdienst voor de zondag bij te wonen. Natuurlijk bekeken we ook de vorderingen van de aanbouw. Toen we op zondagmorgen weer in de kerk waren en de vele bekende en nieuwe gezichten zagen, viel het ons op hoe noodzakelijk de uitbreiding is. De mensen zitten dicht op elkaar en voor de oudere mensen zijn er eigenlijk meer zitplaatsen nodig, zodat ze niet meer op de grond hoeven te zitten tijdens de drie uur durende dienst. Wij hopen en bidden dat er mensen zijn die het kerkbouw project willen steunen, zodat er volgend jaar voldoende financiële middelen zijn om het kerkgebouw af te maken.

Op zondagmiddag is er de zondagsschool met de buurkinderen. Wat geeft het een blijdschap als je de kinderen vol overgave hoort zingen en ziet luisteren naar het Bijbelverhaal uit de Telugu kinderbijbel van H. van Dam. Laten we bidden dat het Woord wat verteld wordt onder deze kinderen en de volwassenen, gezegend mag worden. En dat meer mensen onder het Woord mogen komen.

We zijn ook met Prempaul mee geweest naar de sloppenwijken. Het blijft aangrijpend om de mensen daar te ontmoeten en te zien hoe zij moeten overleven. Zij horen nergens bij en kunnen ook nergens anders wonen. Er is geen plaats voor hen en het ontbreekt hen aan middelen. Per dag verdienen ze gemiddeld ongeveer € 2,40. Lang niet genoeg om de basisbehoeften te kopen en dan staan er op dit boodschappenlijstje nog geen dingen, zoals olie of zeep. Vaak eet men niet meer dan 2 keer op een dag. Vooral in de sloppenwijk van Bapatla, waar de mensen letterlijk op de vuilnisbelt leven, worden we geconfronteerd met de onmenselijke situatie waarin zij moeten leven. Overal afval met ongedierte zoals ratten en slangen. Er lopen wilde varkens en straathonden op zoek naar iets eetbaars. En overal een doordringende stank. Zij slapen onder een afdakje van een paar palen met een zeil erover. Het is voor ons westerlingen moeilijk voor te stellen om zo te moeten leven.

In alle sloppenwijken vertelden ze dat Prempaul en zijn vader de enigen zijn die hen komen bezoeken en hulp bieden. Het medeleven van hen in hun dagelijkse problemen en bezigheden, doet hen goed. Ze zijn daar erg dankbaar voor. Je ziet in India duidelijk het verschil tussen rijk en arm. Omdat de prijzen in India stijgen, wordt het verschil alleen maar groter en wordt het voor deze mensen steeds moeilijker om vooruit te komen in de samenleving. Als je dan aan deze mensen aan het eind van de kerstviering wat mag uitdelen en ziet hoe blij zij daarmee zijn, dan kunnen wij alleen maar dankbaar zijn voor alle zegeningen die wij in Nederland hebben.